Dit artikel verscheen in december 2021 in De Limburger. Aanleiding was mijn foto- expo De Witte Flats met verhalen en beelden over de Prinsessenbuurt.

JAZZNU·9 OKTOBER 2020

COLUMN


Wij hebben gereserveerd. Maar goed ook, want het is ‘uitverkocht’. Het vorige concert van Maria Mendes en Vincent Houdijk was dat ook al; een opleving? Jazz geland in Heerlen?

Tricycle bestaat uit Tuur Florizoone, Vincent Noiret en Philippe Laloy. Foto Nicole Bolton

Het theatercafé van het Cultuurhuis oogt vanavond gezellig. Hier wordt niet over een nacht ijs gegaan. Ingelijste posters aan de wand van alle jaargangen van Heerlen Jazzt geven blijk van traditie, verbinding en vernieuwing. Stoelnummertjes en klaarliggende blokjes voor bestellingen, geheugensteuntjes voor de coronahuisregels.

Tuur Florizoone en de zijnen weten hier het publiek op hun hand. Terecht, met charme, eenvoud en positiefgeladenheid. Geen moment wordt het teveel of te lang; het is vooral prachtige muziek. Geraffineerd samenspel, daar draait het om bij Tricycle. Een prachtig gekozen naam overigens. Het uitverkochte huis ademt cultuur.

Zelden zie je een groep waar de lichaamstaal zo in elkaar overvloeit, noten lijken te dansen op de lijntjes, de spelers soms fysiek één met het instrument. Bij dit trio werken alle radartjes samen en grijpen in elkaar. Een subtiel samenspel, de mannen bewegen alsof ze met een draadje aan elkaar zijn verbonden. Deze bewegingen spelen op elkaar in, raken elkaar aan, of zetten zich schrap. Soms lijkt ’t alsof ik naar een animatie kijk. Is dit ingestudeerd of ben ik getuige van een zeldzame symbiose. Ik houd het op het laatste.

Terwijl dit alles zich voltrekt, openbaart zich een fraai staaltje muzikaal op elkaar ingespeeld zijn en technisch kunnen. De composities en arrangementen van Tuur Florizoone komen er op hoog tempo, met veel gevoel voor timing en impact uit. Dan weer afgewisseld met piepkleine nootjes, die verworden tot een melodietje, het melodietje wordt een lied, het lied wordt een samenspel, tempo neemt zijn vlucht en dan verdampt het weer, een melodietje rest. Dit proces voltrekt zich weer opnieuw langs andere melodische wegen.

Originele vondsten vermengd met muziek uit de Balkan, klezmer, blues, cool jazz, jazzrock, alles komt voorbij. Een verademing in barre tijden. Moe en voldaan bestellen wij wapperend met het papiertje een wijntje vanuit onze stoel.

JO DAUTZENBERG

TRICYCLE

Cultuurhuis Heerlen, 1 oktober

Tuur Florizoone – accordeon
Philippe Laloy – sopraan en altsaxofoon en fluit
Vincent Noiret – contrabas

*. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *   *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *

JAZZNU·7 NOVEMBER 2020


COLUMN


“Heren, wat doen we met de Jazz Kirmes? Annuleren. Wat doen we met de Big Band Dag? Annuleren. Wat doen we met de rondtrekkende New-Orleansorkesten? Annuleren. The Young Jazz Night? Annuleren.” Ziehier een stukje ‘Zoom’ uit de bestuurskamer op papier.

Subtiel, als een sluipmoordenaar bekruipt mij dezer dagen de coronarealiteit. Niet de verschrikkelijke cijfers en statistieken, niet het al zoomend voortdurende annuleren, alternatieve data zoeken en nieuwe prijsafspraken maken… De kleine momenten worden bepalend voor de verandering, het verdwijnen van het spontane contact, effe het oogcontact na een concert met gelijkgestemden. De knipoog, de aanraking. Het verdwijnen van waar het – onuitgesproken – in de muziek voor staat in onze samenleving. Is dit heftig? Welnee, maar wel ingrijpend.

Met enkele kleine gebeurtenissen wil ik dit toelichten. We verliezen iets; hierbij de kleine waarheid.
In onze zoektocht naar de jaarlijkse Heerlen Jazzt-poster trok een foto van Nicole Bolton de aandacht. Het beeld: een man loopt op de rug gezien door een steeg, draagt een contrabas over zijn schouder. De steeg ligt in Heerlen, een slechts bij weinigen bekende plek. Al snel begint het wie-raadt-de-plek-spel, maar dit terzijde. Even later meldt zich een vrouw, het is de vriendin van de man met de contrabas, zo lijkt het. Zij wil de poster wel graag hebben.

Dat kan. Ik zal hem wel effe langs brengen. Adres volgt. Zo gezegd, zo gedaan. Het regent en waait hard. Ik pak de poster in, of beter rol hem op. Leuk dat de foto gebruikt kon worden, leuk dat er belangstelling voor is. Leuk om hem langs te brengen. De nieuwe realiteit dient zich echter aan. Aan de deur; de keuze tussen de bel en de brievenbus. Wat in normale tijden altijd een leuke ontmoeting, een sociaal moment had kunnen zijn, krijgt een vreemde draai. Rekening houden met contacten met vreemden, 1,5 meter, geen onnodige ontmoetingen. De poster gaat door de brievenbus. Ik loop terug naar de geparkeerde auto. Het gaat nergens over en toch een gemis.

Gaat er nog wel wat door? Om teveel bezoek te voorkomen hanteren we een reserveringslijst. Er waren geen mensen speciaal uitgenodigd. Je kunt reserveren. Wie het eerst komt wie het eerst maalt. Er is een apart mailadres voor in het leven geroepen. Eigenlijk is het wel even leuk. Je weet wie er komen en er is opeens contact met de liefhebbers. Het is schijn. Je wilt ook niet de privacyregels overtreden, dus je kunt er niks mee. Het is een lijstje, in het geval dat er iemand ziek wordt, mensen in afzondering moeten, corona zijn tol opeist. Niets voor een concert op zondagmiddag. Als je er over nadenkt moet je het gewoon doen, invullen en achter de hand houden. Niks anders.

KOP KOFFIE

Ben, de Bèn, staat boven aan de trap van het Cultuurhuis. Het was een mooi, energiek concert. Wat mag je anders verwachten van Ben? Het concert is voorbij. Hij heeft nog een lange nachtelijke rit voor de boeg. De dertig uitverkorenen die het concert mochten bijwonen zijn aan het vertrekken. Kan er nog een kopje koffie vanaf? Liefst zwart. Boven aan de trap staat mijn held uit de jaren negentig. Hij vraagt een kopje zwarte koffie. Ik had van alles kunnen verwachten. De vraag om een zwart kopje koffie… Is dat alles wat er is? Neen, mag niet. Geen koffie voor Ben. Dat vind ik te ver gaan. Ik oefen druk uit. Ben krijgt alsnog een koffie. We verdwijnen allemaal in de donkere nacht.

De man met de contrabas over zijn schouder, loopt de steeg uit. Weg. Het is kil, tegen de gevels weerkaatsen zijn voetstappen. Clichés , zoals de voorgaande zinnen… Hoe is het om een van de fijnste jazzevenementen in Nederland te mogen organiseren? Het is de kunst van het zo prettig mogelijk annuleren geworden. Het is kut. Is het als in de oorlog? Welnee, zeker niet. Dit grijpt wel in, maar gaat weer over. Dat wilde ik toch nog even zeggen. We moeten onszelf moed inpraten, maar wie zijn ‘we’?

JO DAUTZENBERG

*. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *.    *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *

www.demijnen.nl/actueel/nieuws-item/jaarboek-2018-van-het-shcl-uit

Nadat hij verlaten was door zijn vrouw, kwam Fons Stephanie tegen. In een vorig leven heette zij Stefan en had eveneens vrouw en kinderen. Door haar durfde Fons zich voor het eerst in het openbaar als Esther te presenteren, in een omgeving – Zuid-Limburg – die daar niet bepaald voor openstaat. Hoe twee travestieten na een woelig leven toch nog het geluk vonden.

Gepubliceerd op:26/12 | 2016

*. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *   *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *. *


Artikel in de Limburger/Limburgs Dagblad over Foto- Expo Droomstation (2015). De expo was te bewonderen in 't Blauwe Heerlen www.blauwehuisheerlen.nl.